‘Goedemiddag, ik bel u even omdat u Fight cancer heeft ondersteund doordat u gedoneerd heeft aan iemand die gezwommen of gelopen heeft voor kankeronderzoek. Heel fijn om te zien dat u ons daarbij gesteund heeft. Bel ik even gelegen voor een kort gesprek?’ zegt Soraya. ‘Ja, dat is prima,’ antwoordt mevrouw. ‘Heel fijn, dank u wel voor uw tijd,’ zegt Soraya.

‘Mevrouw, wat is voor u de belangrijkste beweegreden geweest om kankeronderzoek te gaan ondersteunen?’ vraagt Soraya. ‘Ik doe het eigenlijk via veel kanalen, omdat kanker in de familie voorkomt. En ik moet zeggen dat ik het afgelopen jaar ook zelf slachtoffer was,’ antwoordt mevrouw. Soraya reageert begripvol. ‘Ja, dat zijn wel van die dingen. Maar daarvoor heb ik ook al kankeronderzoek ondersteund. Het is gewoon iets dat ons allemaal wel raakt, denk ik hè?’ zegt mevrouw. ‘Ja, precies,’ zegt Soraya.

Bron: Fight cancer

Soraya laat even een korte stilte vallen en vraagt dan vanuit oprechte belangstelling en medeleven: hoe gaat het met u? Mevrouw antwoordt: ‘Als het goed is, dan is het goed. Ik ben toevallig weer aan het her-integreren. Maar ja, na borstkanker, dus amputatie van beide borsten. En nu ben ik aan het proberen om weer volledig aan het werk te komen.’ ‘Ah, ok, zegt Soraya, het is mentaal natuurlijk ook even een klap, hè.’ Mevrouw beaamt dit.

‘Dat kan ik me heel goed voorstellen,’ zegt Soraya. ‘Ik heb iemand in de familie die kanker had, dus ik heb het van dichtbij meegemaakt. Dat is natuurlijk anders. Ik ben geen patiënt, maar voor familieleden, ik kan het u eerlijk zeggen, je staat machteloos. Het is gewoon voor de mensen om u heen ook heel pijnlijk. En ik ben wel blij te horen, echt enorm blij, dat u stap voor stap weer verder gaat. Ik hoop ook echt dat het u gaat lukken. Dat meen ik oprecht,’ vervolgt Soraya. Mevrouw bedankt Soraya voor haar vriendelijke, hoopvolle woorden.

Soraya zegt: ‘Ja, ik gun het iedereen. Ik zit er natuurlijk bovenop. Fight cancer zet zich in voor een wereld waarin kanker in de toekomst hopelijk geen dodelijke ziekte meer hoeft te zijn. Ik doe dit werk niet voor niks, zeg ik altijd. Ik heb ook zo mijn rugzakje, waardoor ik heb besloten om me in te zetten voor mensen die te maken hebben met kanker. Onderzoek is hard nodig mevrouw, want 14 mensen per uur krijgen de diagnose kanker. Omdat er zoveel vormen van kanker zijn, is er veel onderzoek nodig. Dat is dus wat Fight cancer doet, geld inzamelen en dit gelijk doorzetten om kankeronderzoek mogelijk te maken.’

‘Op dit moment zijn we bezig met een levensreddend onderzoek in het Prinses Máxima Centrum naar een revolutionaire vorm van immunotherapie. De therapie is bedoeld voor kinderen en jongvolwassenen met leukemie en lymfeklierkanker. Er doen 38 uitbehandelde jongen patiënten aan mee. Die mensen, die kinderen en hun familieleden hebben zich vastgeklampt aan dit onderzoek in de hoop dat er iets moois uitkomt en dat ze in ieder geval verder kunnen leven. Dat is wat wij op dit moment ondersteunen en voor dit specifieke onderzoek hebben wij echt donateurs nodig. We hebben u nodig, want een structurele, sterke basis is de enige manier om dit soort onderzoeken mogelijk te maken. Mijn vraag aan u is, wilt u ons helpen? Het kan op verschillende manieren, alle steun is welkom, mevrouw,’ zegt Soraya.

‘Ja, en is er iets van een maandelijkse vorm?’ vraagt mevrouw. ‘Ja, dat zou kunnen. Dat zou ge-wel-dig zijn, zegt Soraya. ‘Ja, ik moet zeggen ik doe heel veel aan goede doelen. Nu is dit er ook eentje die mij extra aan het hart gaat, zegt mevrouw terwijl ze zachtjes heel even moet huilen en zich hier direct voor verontschuldigd. ‘Sorry, ik word er emotioneel van,’ zegt ze. ‘Ik begrijp het, zegt Soraya direct, echt waar, ik snap het helemaal.’ Mevrouw komt weer bij en vraagt: ‘Dus wat voor soorten hebben jullie voor maandelijks?’ ‘Ja, er zijn mensen die steunen ons met €10 per maand. Kijk, er zijn ook mensen die kunnen het betalen, die doen €15 per maand. Wat u wilt, mevrouw,’ antwoordt Soraya. ‘Nou, ik zou wel voor €20 per maand willen,’ zegt mevrouw.

‘Ik vind het geweldig en ik snap ook dat u het doet. Rustig aan, hè. Bent u aan het werk?’ vraagt Soraya. ‘Ja, ik ben thuis aan het werk dus het is niet zo erg,’ zegt mevrouw. ‘Het is nooit erg in uw situatie. Neemt u een slokje water. Sorry mevrouw, dat ik u emotioneel heb gemaakt,’ zegt Soraya. ‘Geeft niet’, zegt mevrouw alweer lachend. ‘Mevrouw, ik wens u echt het allerbeste, zegt Soraya, maak het leven mooi en geniet van de dag.’ ‘Doe ik’, antwoordt mevrouw met een opgeluchte stem.

Dit gesprek doet me denken aan de keer dat een collega een bericht plaatste in onze projectgroep app, waarin ze deelde dat ze zich schuldig voelde omdat ze dacht dat ze een meneer aan het huilen had gemaakt. Ik stelde haar toen gerust met de woorden dat de tranen er toch al zaten en dat ze hem alleen maar had geholpen om ze los te laten. Dat zou ik nu weer tegen mijn collega Soraya willen zeggen. Heel mooi gedaan, Soraya!